فرهنگسرای جزیره نیم نگاه-قسمت اول-16

یک دبیر ایده آل (بخش نخست)

وقتی به لطف خداوند ،آماده ی تدریس به دختران این دیار شدم ،  زنده یاد پدرم دست مهر روی شانه من انداخت وگفت : فرزندم  دانش آموزان تو،دختران همشهریان من هستند ،همواره حتی در دشوارترین وتلخ ترین لحظه ها بکوش برای آن ها دبیری ایده آل باش . نخستین روزهای تدریس برایم بسیرار دشوار بود از یک سو هیچ  تجربه ای نداشتم ومی خواستم قدم درراهی بگذارم که برایم نا آشنا بود از دیگر سوی،دوره دبیرستان ،یکی از دوره های بسیار حسای زندگی دختران است .آن ها دیگر کودک نیستند تا بتوان باخواندن داستان ونمایش فیلم ،علمی نشست . نه چندان خام وناآگاه هستند ونه چندان خام وناآگاه هستند ونه آن قدرها ناپخته وفرهیخته .دبیر انگار روی یک لبه ی تیز راه  می رود ...امامن همواره توصیه ی پدرم را در قلب وروحم داشتم   ومی خواستم یک دبیر ایده آل باشم،که آن هم کار ساده ای نبود .  خیلی زود دانستم نسلی نو ،پا به عرصه وجود نهاده است نسلی که بسیاری ازارزشهای کهن واندیشه های سنتی را باخود داشت ،اما به فرداهای دوردست می نگریست .اوائل دهه هفتاد بود ونشانه هایی از شکاف نسلی میان دانش آموزان من و والدینشان پدیدار می گشت.بچه ها هنوز به خود اجازه ی سرکشی ونافرمانی نمی دادند،ولی به خوبی آشکار بود که این آرامش، آرامش  قبل از طوفان دهه ی هشتاد است..همان روزها می دانستم برای بهتر بودن وبهتر ماندن قبل از هرخیز به آگاهی نیاز دارم وبه جستجوپرداختم .به لطف خداوند وبه برکت انبوده کتاب های معرفتی ، مبالغ غنی حدیث وروایت ودبیران وآموزگاران موفقی که همواره دست لرزان مرا گرفتند ودردست آرامش وامنیت نهادند آن چه را باید بیاموزم پیش روی من نهاده شداینک درنوشتارهایی به خصوص بلند وارزشمند شما تقدیم می شود با این امید وآرزوی قلبی که همه ما معلمین این آب وخاک ،نمونه ی کامل علم ومعرفت واخلاق باشیم ودر کلاس های ما ،فرزندان همشهریان ما ،آنچه را برای زندگی بهتر نیاز دارند بیاموزند.

نویسنده:زهرا توکلی

مندرج در نشریه شماره6 نیم نگاه ویژه آباده